Homestay bij oma!

Half oktober was er wederom een feestdag in Indonesië. Dit keer geen spelletjes in de buurt, maar wel een vrije dag. Ik besloot om mee te gaan met een teamgenoot naar een dorp 4 uur rijden verderop. Daar woont een oma (elke oude vrouw wordt hier ‘oma’ genoemd, dus in het verhaal noem ik haar ook oma

De reis naar het dorp was al een hele belevenis op zich. Eerst een file, aangezien er wegwerkzaamheden waren. Deze werkzaamheden waren écht nodig, want er zaten soms gaten van zo’n 30 cm in het wegdek. Het was dus flink hobbelig. Verder reden we enkele uren langs de palmolie plantages. Dit vond ik best pijnlijk om te zien. Ik denk dat we zeker zo’n 2 uur langs deze plantages reden en tot in de verste verte zagen we alleen maar deze palmolie bomen. Ik kan ze eigenlijk niet zo goed zien, aangezien ze een beetje de boosdoener zijn van alle smog in Indonesië. Uiteindelijk zijn mensen de boosdoeners natuurlijk, zij branden immers prachtige jungle plat om daar vervolgens de palmolie plantages te starten. Het was pijnlijk om te zien hoe groot en uitgestrekt de jungle vroeger moet zijn geweest en wat ervoor in de plaats is gekomen. En dat er nog steeds jungle wordt platgebrand op een prachtig eiland waar zelfs nog tijgers en orang oetangs leven.

Maar goed, na een kleine 4 uur kwamen we in het dorpje aan. Het was héérlijk om even te ontsnappen aan de smog, want in het dorpje scheen de zon! Uiteraard het eerste wat we deden toen we aankwamen was eten. Oma blijkt een uitstekende kok en had onze maaltijd al voor ons voorbereid. We moesten eten voordat we maar ook aan iets anders mochten beginnen. Alle familieleden vonden het helemaal geweldig dat we gekomen waren. Na het eten vroeg de kleindochter van oma dan ook of we een wandeling door het dorp wilden maken om haar (nieuwe) huis te bekijken. Dit was (bleek achteraf) helemaal aan de andere kant van het dorp, dus onderweg stopten we nog bij andere familieleden en na 2 uur wandelen / stoppen / kletsen kwamen we eindelijk aan bij haar huisje. Het begon inmiddels te stortregenen en dus zaten we daar voorlopig nog even. De mensen waren allemaal erg vriendelijk en boden ons natuurlijk allemaal drinken en lekkers aan. Omdat het bleef regenen leek het er even op dat we zouden overnachten in het huisje van de kleindochter van oma, dus ik maakte het me maar gemakkelijker. We beginnen goed te integreren in de Aziatische cultuur (zie foto).

Nadat het donker was leek het ons toch wel verstandig om naar oma’s huis te gaan, ondanks dat het nog steeds regende. We hadden haar namelijk nog amper echt gesproken. Een teamgenoot ging op de brommer mee naar oma’s huis om daar de auto op te halen om vervolgens ons weer op te halen. Dus een half uurtje later zaten we bij oma. Eerst lekker douchen (met water uit een grote ton en een waterschep) en daarna weer eten. Oma heeft ook al tijden last van haar nek en leek het wel fijn om een massage te krijgen. Dus ’s avonds heb ik ook nog even mijn handen uit de mouwen gestoken en oma gemasseerd. Het was een gezellige avond met oma, haar zoon en schoondochter en ons clubje. Echt zoals het thuis zou zijn. Thee drinken, kletsen en dan op tijd slapen. Het leven van een Indonesiër betekent namelijk vroeg op staan.

En dat was precies wat het was. Om 5 uur ’s ochtends was ik klaarwakker. Om 6 uur gedoucht en al en om half 7 had ik mijn ontbijt al achter de kiezen. Nadat we de ochtend met oma hadden doorgebracht, geknikkerd hadden met de kleinzoon, de nodige foto’s geschoten hadden en een vervroegde lunch achter de kiezen hadden (want oma kon ons niet met een ‘lege’ maag laten vertrekken), vertrokken we naar een stad dichtbij. Hier staat het paleis van de voormalige Sultan. Omdat de laatste Sultan geen nageslacht heeft gekregen is er geen Sultan meer en is het paleis nu een museum. Wel een kijkje waard dus. Het grappige was dat de Sultan het goed met de Nederlanders kon vinden, tot ergernis van de lokale bevolking omdat zo goed als iedereen onafhankelijk wilde zijn. Velen denken dan ook dat de Sultan kindloos is gebleven als straf omdat hij het zo goed met de Nederlanders kon vinden.

In het paleis vonden we dan meerdere portretten van ons Koninklijke huis. De gids (niet dat we om een gids hadden gevraagd, maar hij kwam ons vrijwillig rondleiden) wilde graag een foto met mij en een portret van Koningin Emma (of Wilhelmina? Geen idee….).. Tuurlijk even lachen op de foto..

Na het bezoekje aan het paleis gingen we richting huis. We stopten nog even bij ‘China town’ met allerlei gekleurde huisjes (zie grote foto bovenaan) en we vonden een verkorte route naar huis. We hadden een uurtje afgesneden dus vermaakten we ons in de ‘gewonnen’ tijd nog even op een marktje. Moe maar voldaan kwamen we ’s avonds aan in ons eigen huisje. En uiteraard keken we terug op een geweldige ervaring, leerzaam en gezellig!

Gelieve niet te roken!

Elke week ga ik naar het dorpje ongeveer 45 minuten van de grote stad vandaan. Ondanks dat het niet ver van de grote stad is, zijn de verschillen erg groot. Sommige mensen in het dorp zijn nog nooit hun dorp uit geweest, vrezen voor de grote stad en kennis over hygiëne of gezondheid is erg nihil. De gewoonte was altijd dat wij het dorpje rondliepen en dan werden we vanzelf bij mensen binnengeroepen, als er iemand ziek is of iemand zijn bloeddruk wil controleren. Als we dan ergens bij mensen thuis zitten, komen er buren langs die ook klachten hebben en zo maken we twee keer per week een rondje (die de hele dag duurt). Sinds twee weken geleden hebben de verpleegkundigen besloten om gebruik te maken van het gezondheidscentrum in het dorp. Dit pand stond zo goed als leeg, terwijl het echt heel ruim en mooi is. Er staat zelfs een behandeltafel. Ik kwam hier een ruime maand geleden achter en vond het meteen jammer dat we er geen gebruik van maakten. Ik kon mijn geluk dus niet op toen ik hoorde dat we ons in het gezondheidscentrum zouden vestigen, om mensen te stimuleren bij ons te komen zodat ze actiever met hun gezondheid bezig zijn. Het was een proef, want we hadden geen idee of het plan zou lukken (zouden er überhaupt mensen komen?). Maar het was twee weken geleden al een groot succes. Ook vorige week liep goed door. Af en toe gingen we naar iemands huis, als degene te ziek was om te lopen of om op bezoek te gaan bij een pasgeboren baby, maar voor de rest kwamen alle mensen naar het gezondheidscentrum.

Vorige week was het een bijzondere week in het dorp. Al weken wordt deze provincie geteisterd door erge smog door bosbranden. Weliswaar doordat bossen plat worden gebrand om vervolgens plantages te maken, maar door de droogte hebben ze ook nog eens moeite om de branden onder controle te houden. De lucht is volgens de internationale normen ‘gevaarlijk’. Een waarde boven 300 is gevaarlijk. Op één dag was de waarde in deze stad boven de 1000!! Het is dan ook een beetje jammer dat 9 van de 10 mensen geen goed geïsoleerd huis hebben. In Indonesië hebben namelijk vele huizen gaten bovenin de muren om de warmte eruit te laten gaan of bestaat een huis alleen uit cement en golfplaten (en complete gaten tussen de muur en het dak) . Helaas voor velen kwam er dus rook naar binnen. Zo was ons huis dus ook vol met rook. Er hing voortdurend een rookwalm door de straten, de zon hadden we al een enkele tijd niet meer gezien en de geur van de lucht was gewoon smerig. Een beetje te vergelijken met een verjaardagsfeest in Nederland in hartje winter; alle ramen potdicht en minstens 10 gasten die een sigaretje aan het roken zijn. Zo ruikt het hier ongeveer op straat. Vooral ’s nachts komt de rook omlaag, dus is het voor vele mensen moeilijk om te slapen. Kinderen gaan niet naar school, vliegtuigen kunnen niet stijgen of landen en er zijn héél veel mensen met gezondheidsklachten.

Vorige week dinsdag ging ik samen met de verpleegkundige naar het dorp, op de motor. Ongelofelijk om te zien dat de bouwvakkers en vele mensen die op de motor rijden géén mondkapje dragen! In het dorp heb ik geen één persoon gezien met een mondkapje (laat staan met juiste filter), terwijl de rook nog iets erger was dan in de stad. Hoe dan ook, we liepen naar het gezondheidscentrum en vervolgden in ons ritme van de dag. Omdat het zo’n succes was geweest met het gezondheidscentrum werd het tijd om het pand een beetje op te fleuren. In de middag kwamen er allerlei posters met voorlichting over van alles en nog wat. Zo hing er ook een poster met de gevaren van roken (absoluut veel beleefder dan die teksten op de sigarettenpakjes in Nederland). Nu ben ik al aardig wat gewend in het dorp (zo kwam er eens een man al rokend naar de verpleegkundige toe om te vragen of zij zijn bloeddruk kon opmeten… werkelijk!), maar deze dag spande voor mij de kroon. Ik zat eigenlijk al op hete kolen (lekker toepasselijk in het verhaal, gnif) om naar huis te gaan, aangezien mijn keel al begon te branden en ik het benauwd kreeg, toen er een man het gezondheidscentrum binnen kwam. Hij wilde zijn bloeddruk laten meten. Nadat zijn bloeddruk gemeten was, ging hij op een bankje zitten en stak hij een sigaretje op. In het gezondheidscentrum nota bene! Daar hing de prachtige, beleefde posters over de gevaren van roken. Een gevoel van verontwaardiging ging door me heen, maar ik vond ook wel weer een beetje grappig! Ik dacht echt bij mezelf: ‘Ga lekker buiten staan, dan hoef je niet eens een sigaret op te steken; gewoon 10 keer lekker diep inademen!’. Maar dat zei ik natuurlijk niet. Dus pakte ik beleefd mijn maskertje met filter en kreeg ik alsnog frisse lucht. Zo maken we elke week weer wat mee!

Gelukkig is het de afgelopen dagen iets beter, we zagen eergisteren weliswaar de zon weer even! Gisteravond heeft het bijna de hele avond geregend, wat erg fijn was! Helaas komt de rookgeur elke avond weer de kamer binnen, maar het is fijn om te weten dat de kwaliteit van de lucht een stuk beter is. Hopelijk is met de regenbui van gisteren het regenseizoen officieel geopend!

Onafhankelijkheidsdag en onafhankelijk zijn

In augustus was het Onafhankelijkheidsdag in Indonesië. Een nationale feestdag die gevierd moet worden. Indonesië is nog niet zo heel erg lang onafhankelijk (mede mogelijk gemaakt door de Hollanders), namelijk 70 jaar. Al weken werd er over deze dag gepraat en dan met name over alle leuke spelletjes die gespeeld worden. Zo is er bijvoorbeeld een spel met een paal die helemaal wordt ingevet met olie. Het doel is dan dat de paal beklommen wordt, want bovenin de paal hangen allerlei leuke cadeaus (geld of een mooie gadget). Degene die het lukt om de paal te beklimmen krijgt het cadeau. Het grappige is dat vele mensen al weken van tevoren oefenen. Mensen klimmen op elkaars rug, staan op elkaars schouders, om de prijs maar te pakken te krijgen.

Helaas op de dag zelf heb ik niet het gezien, maar in de voorbereidingsfase heb ik menig man rondom zo’n glibberige paal zijn hangen (en glijden vooral). Onze buurt was een beetje laat met voorbereiden, maar desondanks waren er de hele dag door spelletjes. Het begon met een schaaktoernooi voor mannen en allerlei spelletjes voor kinderen. Nadat de kinderen uitgespeeld waren, kwamen de vrouwen los. Het grappige was; allerlei Nederlandse spelletjes kwamen voorbij: spijkerpoepen, koekhappen en zaklopen. Toen bedacht ik me ineens (gezien de jarenlange kolonisatie); hebben de Indonesiërs deze spelletjes van de Nederlanders, of de Nederlanders van de Indonesiërs? Als je het antwoord weet; laat het me weten!!

Van onafhankelijk zijn is hier echter niet zoveel sprake. Een aantal dagen voordat ons visum afliep hoorden we dat we het visum niet in Indonesië konden verlengen, maar dat we naar Singapore moesten. In enkele dagen tijd moesten de tickets geregeld worden, de accommodatie worden geboekt en de afspraken die al stonden in Indonesië worden afgezegd. Omdat de smog in de stad elke dag meer en meer toenam, nam mijn enthousiasme om de stad even te verlaten ook elke dag meer en meer toe J. Dus reizigers die we zijn, pakten we onze minikoffer binnen een uurtje (je begint er zo langzamerhand handig in te worden) en stonden we binnen een week na het nieuws in Singapore. Het klinkt wel lekker makkelijk, maar dat was het niet. Demi werd namelijk een uur (!) ondervraagd bij de immigratie in Singapore. En ik maar stressen! Waarom weet ik eigenlijk niet, maar er spookt van alles door je hoofd; straks heeft iemand wat in zijn tas gestopt, straks willen ze hem gewoon niet hebben hier… dan zitten we over 2 weken weer in Nederland! Scenario’s kunnen hoog oplopen in je hoofd hoor, hihi. Maar gelukkig na een uurtje mocht hij het land binnen en konden we aanschuiven bij onze vriend Mc Donald J. Met een stempel voor 90 dagen voelden we ons dan eindelijk weer een beetje onafhankelijk. Alles verliep soepel en 4 dagen later landen we weer in onze stad. Eind goed, al goed.

Selamat ulang tahun!

Jaa en dan is het dan zover. Hét evenement van het jaar waar ik elk jaar weer naar uitkijk (naja, nu ik nog geen 30 ben …): Mijn verjaardag! Een beetje vreemd om het aan de andere kant van de wereld te vieren, dat wel. De avond voor mijn verjaardag was ik een beetje somber, ineens voelde de afstand tussen mij en mijn familie heel erg groot. Maar met de grote dag in het vooruitzicht zette ik me er gauw overheen en ging ik slapen.

Totdat manlief me wakker maakt om 0:00u: GEFELICITEERD! Hier is je eerste cadeautje. Nou ja, vooruit, voor cadeautjes kun je me altijd wakker maken. Ik kreeg een prachtig hoesje voor mijn telefoon. De oude (vanuit Nederland meegenomen) was totaal versleten, dus ik was echt toe aan een nieuwe. Gauw val ik weer in slaap.

De volgende ochtend krijg ik lontong als ontbijt… dat is de dag ook goed beginnen! Jummie! Verder is het een doodnormale woensdag, dus gaan we naar de taalles. Na de taalles reed ik door naar het ziekenhuis. De oma van een vriendin van mij lag in het ziekenhuis en het is hier heel normaal om dan een bezoekje te brengen. Eenmaal in het ziekenhuis bel ik mijn vriendin, maar ze blijkt helemaal niet in het ziekenhuis te zijn. Ze vraagt of ik later op de dag wil komen. Ik vertel haar dat aangezien het mijn verjaardag is, ik ga skypen met mijn familie en naar de Engelse Club ga (zoals elke woensdag). We hangen daarna op en ik rijd weer naar huis. Mijn huisgenootjes doen boodschappen en ik mag dit keer niet mee. Dat is het fijne aan de verjaardag hier; je hoeft niet je eigen boodschappen te doen en je eigen taart te kopen, want iedereen die op je verjaardag komt die neemt een taartje of cake mee. Heerlijk, dat zouden we in Nederland moeten doorvoeren.

Dan word ik opeens verrast door mijn vriendin die ik misgelopen heb in het ziekenhuis. Ze staat met een taartje bij ons in huis. Verder is ze zéér vrijgevig met cadeaus en krijg ik (wederom) een telefoonhoesje en een horloge. Ze blijft enkele uurtjes en nadat ze weer naar huis gaat, ga ik skypen. Helaas geen tijd meer om naar Engelse Club te gaan, want om 18:00u komt het team bij ons voor het avondeten. ’s Avonds ben ik wederom flink verwend. We eten pasta (jeeej!!) en ik krijg een overheerlijke taart en vele cadeaus. Later op de avond skype ik ook nog even met opa en oma en daarna ga ik zéér tevreden slapen. Wat een fijne dag!

..maar het feest was nog niet afgelopen. Blijkbaar stonden de studenten van de Engelse Club erop om me te verrassen, maar helaas had ik woensdags geen tijd om te komen. Donderdag was ik er ook niet, omdat ik dan altijd naar het dorp ga. Vrijdags was ik er wel, maar Demi was er niet (en ze vonden dat hij er bij moest zijn). Dus uiteindelijk kom ik zaterdagavond nietsvermoedend de Engelse Club binnenlopen (en niet nadenken waarom het licht uit is)..en hebben de studenten een taartje voor me. Er wordt uit volle borst Happy Birthday voor me gezongen en ik krijg de meest waanzinnige mokkataart. Ik moet zeggen; het was een hele bijzondere verjaardag voor me. Voor het eerst zo ver weg, maar toch hebben de mensen om me heen en een hele speciale dag voor me van gemaakt.

Vastenmaand & pulau Pasumpahan

Toen we terugkwamen uit Thailand was het vastenmaand. Dit duurde nog 10 dagen voordat het Suikerfeest begon en aansluitend aan het Suikerfeest hebben de mensen hier vakantie. De vastenmaand was een bijzondere ervaring. Het was saai maar ook leuk tegelijkertijd. Overdag was er echt niets te doen hier. Ik heb geregeld geroepen: ik verveel me!! Alle restaurantjes, warungs, en veel winkels waren gesloten. Mensen waren nergens te bekennen, omdat ze vaak lagen te slapen in de middag. De taallessen gingen niet door, mijn vrienden waren te moe om gezellig te zijn en zelfs in het dorpje lag iedereen te slapen en waren we al gauw klaar met onze ronde.

Aan het einde van de dag, rond een uurtje of half 5 in de middag, begon het weer een beetje te leven. En dat was het leuke gedeelte! Anders dan normaal verkopen mensen de lekkerste snoeperijen aan de kant van de weg. Het was altijd een uitje om rond half 5 even langs onze straat te lopen met al die nieuwe warungs met interessante hapjes en lekker fruitshakes! We werden ook een aantal keren uitgenodigd om samen met vrienden naar een restaurant te gaan om daar het vasten te breken (oftewel wachten tot de zon onder gaat, en dan lekker eten samen!). Dat was zeker een hoogtepunt.

De avond voor het Suikerfeest was er vuurwerk en waren er veel mensen op straat. De dagen erna stonden in het teken van bezoekjes aan buren, teveel zoet eten (de naam Suikerfeest doet zijn eer aan) en vooral gezelligheid. Het is in deze tijd behoorlijk druk, maar na enkele dagen begon de stad leeg te stromen. Bijna iedereen gaat namelijk in deze vakantieperiode naar hun oorspronkelijke dorp om familie te bezoeken. Het was dus veel te saai om te blijven. Alles winkels waren gesloten, geen taallessen, geen bezoeken aan het dorp tijdens de vakantieperiode.. Het was dan ook fijn dat we uitgenodigd werden door de studenten van de Engelse Club om een reisje te maken naar de westkust.

Al gauw leidde de hele voorbereiding tot een beetje (boel) frustratie voor me. We zouden namelijk voor 2 nachtjes gaan. Het zou 10 uur rijden zijn naar de kust (wat dus uiteindelijk neerkwam op 15 uur).. dus twee nachtjes leek me het minimale om te blijven. Al gauw hoorden we van iemand anders dat het plan was gewijzigd en dat we één nachtje zouden blijven. Op maandag was het nog steeds niet duidelijk of we dinsdag of woensdag zouden vertrekken en wie er mee zouden gaan, wie er zou rijden en welke auto’s beschikbaar waren.

Uiteindelijk, na vele discussies (en een Yessica die denkt: ‘please kunnen we een besluit nemen!!’) vertrokken we rond 18:00u op woensdag vanaf ons huis. We zouden één nachtje overnachten en dan weer teruggaan. Nature here we come! We waren blij dat een vriend van onze taallerares een chauffeur was en dus zeer kundig was op de Indonesische weg. Ik hoef jullie vast niet uit te leggen dat het een lange rit was. Veel hobbels in de weg en slingerwegen. Er was zelfs nog een ongeluk gebeurd; iemand die het ravijn in was gereden met zijn motor. De rillingen liepen over mijn rug! Rond 4 uur ’s nachts arriveerden we in de kustplaats en besloten we om even uit te rusten. Helaas parkeerden mijn lieve vrienden op een parkeerplaats van de moskee, en de eerste oproep voor gebed begint rond 05:00u. Maar goed, ik kon dus nog wel even een uurtje slaap pakken voordat ik de auto uit werd geblazen door de speakers van de moskee. Vooral het ‘hangen’ en het langzame vermoeide me nogal… Ik ben meer van ‘zo snel mogelijk van A naar B en dan genieten’, maar de Indonesiërs houden erg van het proces en nemen enorm veel tijd voor het reisje en het van A naar B gaan. Uiteindelijk moesten we nog 1,5 uur rijden over een zeer slecht wegdek en toen kwamen we rond 10 uur ’s ochtends aan in het vissersdorpje. Nog even met een bootje en toen kwamen we op dit prachtige eiland aan: Pasumpahan. Wauw. Paradijs.

We vonden een plekje aan het water, onder de bomen. We hadden 3 tenten mee en een zeil. Al gauw plofte ik lekker neer op het zeil en genoot ik van de frisse lucht, de zee, de wind en een beetje slaap. Later op de middag was het eb en liepen we een stukje rond het eiland. Het was echt een mooi plek en gezellig met elkaar! ’s Avonds na het eten was ik helemaal op, dus ging ik slapen. Eerst op het zeil (de tent was veel te warm), maar nadat ik ongeveer 15 muggenbulten had ben ik toch maar de tent in gegaan. Er waren behalve een douche en een toilet niet veel faciliteiten op het eiland. Het was heel bijzonder om hier te slapen, een soort van expeditie robinson: geen hotels, restaurantjes of iets dergelijks.. maar wél een tent en tandenborstel!

De volgende morgen was tevens de morgen waarop we weer zouden vertrekken. Ik douchte nog even in de zee (dat is best lastig trouwens). Tentje weer inpakken, ontbijten met noodles en om 10 uur gingen we weer met het bootje. Onze groep splitste zich op, omdat de helft nog graag wilde badderen in de rivier en nog een aantal mensen wilde bezoeken. Onze chauffeur moest echter werken ’s avonds, dus wij gingen meteen terug. Hier was ik ook wel blij om. We waren nu nog met zijn 5-en over (op het eiland waren we met ca. 17 mensen). We stopten onderweg nog bij een waterval en we aten gegrilde mais aan de kant van de weg. Het was een lange rit. Vooral omdat we een file probeerden te ontwijken en zodoende de weg een beetje kwijt raakten. We kwamen pas na 11 uur ’s avonds weer thuis. Het was echt een bijzondere reis. Echt op zijn Indonesisch. Voor hen is het normaal om zo kort ergens naar toe te gaan. Nederlanders kunnen zich toch amper voorstellen dat ze (bij wijze van) voor 1 nachtje slapen naar Italië rijden en weer terug. Ik moet zeggen dat, ondanks alle vermoeidheid, de schoonheid van het eiland de reis zeker de moeite waard heeft gemaakt. Het was leuk om dat samen met deze mensen te mogen beleven.

Chiang Mai!

Na een tijdje aan het strand te zijn geweest is het tijd voor Chiang Mai! We werden met de taxi naar het vliegveld gebracht en kregen een ontbijtboxje van het resort mee. Eenmaal op het vliegveld checken we onze spullen in en eten we rustig ons ontbijtje op. Eenmaal in de gate stond de airco op maximaal, iets waar ik ontzettend veel van houd (ahum!). We vertrokken 15 minuten eerder dan gepland, iets wat vrij abnormaal is in Azië, maar ik vond het niet erg; des te korter in de airco en des te eerder in Chiang Mai! Deze keer vergaten we onze baggage niet op te halen van de baggageband en waren we al gauw in het guesthouse. Een stukje minder luxe dan we gewend waren in Krabi, maar je moet ergens compenseren he ;).

Helaas was het eerste dat we moesten verwelkomen in ons nederig stulpje een kakkerlak. We waren dan ook al gauw weer buiten. Eerst een ontbijtje en daarna rechtstreeks naar de supermarkt om anti-kakkerlak spray te kopen. We bekeken enkele tempels en daarna gingen we naar huis. Met onze spray verlosten we onszelf van de kakkerlak en konden we even rusten.

Rond het avondeten gingen we er weer op uit. Wat erg opvallend was, was dat de mensen vriendelijk waren in Chiang Mai. We kregen een plattegrondje en iedereen die een beetje Engels sprak wilde je allerlei tips geven met leuke plekken om te bezoeken. We aten een kippetje van de straat, zagen een monument en uiteraard vele tempels. Verder aten we onderweg naar de avondmarkt een vegetarisch eettentje (jeuj!). Met een volle maag kon het shoppen beginnen. De avondmarkt is erg leuk, allerlei mooie kleuren en leuke prulletjes (waar ik érg van houd). Ik kocht sleutelhangers, een ketting, een tasje en we aten koekjes bij de Subway.

Hierna was het welletjes. We gingen met de tuktuk naar huis en keken wederom een film. Na de film voelden we ons na het kakkerlak incident vrij op ons gemak in onze kamer, maar toen ik mijn tanden wilde poetsen was dit gemakkelijke gevoel abrupt over. Er zaten namelijk 3 kakkerlakken in de badkamer, die meteen de kamer inliepen nadat ik de deur van de badkamer had geopend. Demi (de held) doodde ze, terwijl ik in paniek op het bed gesprongen was. Hierna besloten we ons dezelfde nacht niet meer in de badkamer te bevinden en sliepen we met het licht aan (kakkerlakken komen meestal tevoorschijn ’s nachts, dus we dachten dat we hen met het licht aan voor de gek konden houden

Na een onrustige nacht was het tijd voor de volgende dag Chiang Mai! Voordat we ergens een ontbijtje wilden scoren lieten we de eigenaar van het guesthouse toch maar even weten van onze kakkerlakken. Nadat ik de 3 dode kakkerlakken had laten zien kregen we meteen een nieuwe kamer. Dus nog voor het ontbijt verhuisden we. Na een lekker ontbijtje (echte yoghurt!!!) waren we klaar voor de dierentuin. Demi en ik hebben een kleine traditie dat in elk land waar we komen we eigenlijk een keer naar de dierentuin willen. Dus zo ook in Thailand! Eén van de eerste dieren die we zagen was de panda. Eerst lag hij te snurken met de rug naar ons toe, maar we hadden geluk dat hij gevoerd werd. Hij ging er mooi voor zitten en wij konden ondertussen foto’s maken. Na het bezoek aan de panda gingen we met een busje van plek naar plek (de dierentuin is namelijk erg groot). We zagen vele mooie dieren, o.a. een beer van erg dichtbij en Demi mocht een jaguar voeren. Als afsluiting gingen we naar de dierenshow. ’s Avonds, eenmaal terug van de dierentuin, gingen we lekker eten ergens en zagen we een fruitmarkt. We kochten lekker vers fruit en keken weer een filmpje. Duidelijk nog in de relax-mode van Zuid-Thailand.

Na een volledige dag én nacht zonder kakkerlakken stonden we gerust op om aan onze volgende en tevens laatste dag Chiang Mai te beginnen. We waren van plan om de grote tempel Doi Suthep te bezoeken. Eigenlijk wilden we gaan mountainbiken, maar het regende in de ochtend. Toen we een taxibusje aanhielden schrokken we nogal van de prijs. We besluiten om met de tuktuk te gaan; dit kan maar ergens moet je overstappen om de rest van de reis te vervolgen met een taxibusje. Het bedrag is goedkoper; dus we besluiten om dit te doen. Maar als we bij de taxistandplaats aankomen blijkt dat ze pas vertrekken bij minimaal 10 personen. En we zijn de eerste twee! We besluiten even naar de supermarkt te lopen om wat water te halen. Als we terugkomen zijn er zes Thaise toeristen bijgekomen, dus we zijn in totaal met acht personen. De taxichauffeur wil ons wel meenemen, als wij meer betalen. Hier hebben we totaal geen zin in, aangezien we dat de moeite niet waard vonden. Verder zitten de taxichauffeur en de Thaise toeristen steeds te praten over ons, waardoor we überhaupt geen zin meer hebben in die tempel. We besluiten om terug te lopen en onderweg bedenken we dat we naar het 3D museum gaan. We houden een tuktuk aan en deze brengt ons naar het museum. Het is een geweldig museum. We maken véél foto’s en vermaken ons opperbest. Die stomme tempel zijn we allang vergeten.

Verder ondernemen we niet zoveel tijdens deze dag, behalve een beetje eten en uiteraard weer een filmpje kijken. Ook voor het slapen gaan nog geen kakkerlak ontdekt, dus deze laatste avond vallen we als een blok in slaap en kunnen we zeggen dat we een fijne vakantie hebben gehad.

Het prachtige Zuid-Thailand

Al lang keken we er naar uit en nu was het dan eindelijk zover:Thailand here we come! We vliegen eerst naar Kuala Lumpur en vervolgens naar Krabi in Zuid-Thailand. We moeten een paar uurtjes wachten op het vliegveld in Kuala Lumpur op onze volgende vlucht. Uiteraard eten we daar bij de Mac Donalds, want die hebben we immers niet in de stad waar we wonen. Ook kochten we een chocolaatje in één van de winkels op het vliegveld. De meisjes in het winkeltje zijn een beetje verlegen en zeggen al giechelend ‘Hi’! Waarop ik ‘Hi’ terug zeg. Maar toen ik wat kocht zei ik ‘Makasih!’ (bedankt), waarop de meisjes ‘Sama-sama!’ (graag gedaan!) zeiden. Toen moest Demi even stoer doen en zei hij: ‘Sampai jumpa lagi!’ (tot ziens), waarop de meisjes een beetje vreemd begonnen te kijken. Om het even compleet te maken zegt Demi: ‘Kami bisa Bahasa’. Dat betekent ‘Wij kunnen de taal’. De meisjes begonnen keihard te lachen, aangezien ze zo verlegen waren geweest om alleen al ‘Hi!’ in het Engels te zeggen. Wij genoten er ook wel een beetje van. Maar goed, na een tweede rustige vlucht kwamen we aan in Krabi! We kochten een taxikaartje en stonden al op de taxi te wachten totdat we ineens bedachten dat onze tas nog op de bagageband lag. We moesten weer terug door de douane en daar lag onze tas helemaal alleen op de bagageband. Zo zie je maar weer, bijna onze bagage vergeten!

Na een half uurtje rijden waren we bij ons resort en kregen we een prachtige kamer, met zelfs een bad. Nou ik kan vertellen dat zo’n bad érg fijn is na een half jaar gedoucht te hebben met koud water en een ministraaltje. Zaaalig! Een prachtige plek dus om veel leuk te ondernemen, en dat hebben we gedaan. Ik zal niet elke dag gedetailleerd beschrijven, maar hier komen de leukste momentjes en activiteiten:

Moesson?
Ja dat waren we misschien een beetje vergeten, dat we in het regenseizoen kwamen! We gingen de allereerste dag naar het strand. In de verwachting een prachtig blauwe zee te zien zagen we alleen donkergrijze wolken in de lucht hangen. Het strand en de omgeving was wel prachtig, dus maakten we een strandwandeling. Op een gegeven moment begon het keihard te regen. Gelukkig ben ik altijd goed voorbereid en had ik twee ‘wegwerp’ poncho’s mee. Ik dacht dat het even een korte, heftige bui zou zijn, maar het regende de hele middag door. We lieten ons niet gek maken, en beklommen een rots zodat we naar een ander strandje konden. En raad eens? We waren helemaal alleen op het strandje! Het was best eens grappig om mee te maken om zo in de stromende regen te lopen, alhoewel ik stiekem hoopte dat het niet elke dag zo zou zijn.

Duiken bij de Phi Phi eilanden
Al vroeg werden we opgehaald bij ons resort om te gaan duiken! Jippie! Na 1,5 jaar niet gedoken te hebben hadden we hier erg veel zin in. We gingen naar een klein bootje, die ons vervolgens naar de grote duikboot bracht die al op zee op ons wachtte. Op de boot waren meerdere mensen die gingen duiken, vanuit een andere duikschool. Ook waren er een aantal mensen die mee gingen om te snorkelen. We moesten 2 uur varen naar de bestemming. Ondertussen kletsten we met onze duikinstructeur. We doken alleen met hem, aangezien de andere vanuit onze duikschool alleen gingen snorkelen. Het was een mooi ritje richting de bestemming. Het weer was goed en op zee zagen we allerlei grote rotsformaties; prachtig! Helaas begon het vlak voor onze eerste duik te regenen. We doken desondanks, maar het water was best troebel. Het koraal was ondanks erg mooi en we zagen veel visjes. Toen we boven kwamen regende het nog en waren de golven vooral erg hoog. Demi en ik werden dan ook zeeziek op de boot. We kregen een tabletje, maar dat hielp niet zo naar mijn idee. Ik was blij dat we opgeroepen werden voor de tweede duik, want eenmaal in het water ging het prima. De tweede duik was ook mooi, alleen vrij kort. Onze instructeur was vergeten de zuurstoftank van Demi te vullen, hij startte dus met weinig zuurstof waardoor hij vrij vroeg weer omhoog moest. Balen! Gelukkig op de terugweg was de zee weer een beetje rustig en waren we niet misselijk. Het was een geslaagd avontuur, maar de volgende keer hopelijk niet meer zeeziek. Dat was namelijk minder leuk om eens te ervaren.

Prachtige eilanden
Gelukkig bleef het niet alsmaar regenen in Krabi! We hebben gelukkig nog vele mooie witte stranden gezien, die we op de eerste dag ook hoopten te zien. We zijn een dagje naar Phra Nang Cave beach geweest. Dat was prachtig. Er was daar een hele mooie grot en ook het strand was erg mooi; het was gewoon heerlijk. We hebben daar gezwommen en geluncht en gingen pas laat ’s middags weer terug! Verder zijn we nog een dagje mee geweest met een eilandentour. Dit was supertoeristisch, waar we op zich niet zo van houden, maar o zo prachtig! Het ene strandje was nog mooier dan het andere. We hebben ook gesnorkeld, wat ook erg gaaf was! Oja, we zijn natuurlijk ook op het strandje geweest waar ‘The Beach’ is opgenomen. Iets wat Demi de rest van de vakantie herhaald heeft. ‘Jaaa wij zijn ook op het strandje van Leonardo geweest’, volgens mij vond hij dat stiekem heel speciaal ;).

Kayakken
We gingen ook een ochtend kayakken. Je zag veel mensen kayakken op de zee, wat ons ook erg gaaf leek, maar wij zijn naar een mangrove geweest (een soort bos in het water). Er kwamen allerlei bomen het water uit en er waren veel grotten. We waren met een klein groepje en dat was best grappig. Een moeder en dochter konden namelijk écht niet kayakken. Op een gegeven mensen vaarden ze achteruit de grot in en ze botsten overal tegenaan. Wij konden telkens genieten van deze momenten :). Demi had waarschijnlijk een beetje energie teveel want hij ging als een speer. Ik hoefde daardoor niet zoveel te doen, wat ook niet zo erg is. Deze ochtend was toch wel een van onze hoogtepunten van de vakantie!

Relaxing mode
Natuurlijk was er ook tijd om te relaxen. We hadden een prachtig zwembad bij het resort en aan de boulevard waren vele mooie winkels. Ik raakte telkens als we op de boulevard liepen een beetje afgeleid door de winkels met allemaal mooie spulletjes in mooie kleurtjes. Verder heb ik niet bijgehouden hoeveel pizza’s ik gegeten heb. We hebben nog een Thaise rugmassage gehad; iets wat eigenlijk niet onder dit kopje ‘relaxing mode’ hoort, want dit was pittig (!!). Een uur later stonden met een flink blauwe plekken gevoel weer buiten. Later tijdens de vakantie hebben we het nog eens geprobeerd met een voetmassage en dit was toch een stuk aangenamer, ik heb 3 dagen met ontspannen voeten rondgelopen!

What was lately on my mind?

Nou, allereerst was dat mijn laptop. Een paar weken geleden begon mijn laptop kuren te krijgen. Soms toetste ik eenmalig een letter in en verscheen hij 4 x en soms moest ik 10 x drukken voordat er een letter tevoorschijn kwam. Aangezien ik mijn laptop behoorlijk veel gebruik voor o.a. het oefenen van de taal en contact met familie was ik niet zo heel erg blij hiermee. Ook was ik niet zo blij met het idee dat ik mijn laptop ergens zou moeten achterlaten bij een bedrijf.. Dat laatste is toch gebeurt (andere keuze was een nieuwe kopen en daar zat ik ook niet zo op te wachten), dus wellicht kun je je voorstellen dat ik een beetje een oncomfortabele week heb gehad. Een paar dagen geleden heb ik mijn laptop opgehaald; een gloednieuw toetsenbord en een zéér blije Yessica! Tijd om de schade in te halen en weer een verhaaltje te typen over de belevenissen van de afgelopen tijd. Tja, wat speelde er de afgelopen weken in mijn gedachten af? Hier volgt een kleine opsomming;

Heb ik al echt 4 maanden taalles?
Tegenwoordig hebben we 3 x per week 2 uur les. Gedurende de les praten we vrijwel alleen Indonesisch. We behandelen woordloze boekjes en strips. We hebben verschillende oefeningen, maar uiteindelijk komt het erop neer dat we aan het eind het verhaal ook zelf moeten vertellen. We leren nog steeds veel nieuwe woorden. Soms als je tijdens je praktijk in de buurt iemand totaal niet verstaat, vliegt er door me gedachten heen; ‘heb ik serieus al 4 maanden les?’ of ‘heb ik überhaupt lessen gehad’? Vooral als mensen héél erg snel praten, of binnensmonds dan versta ik alleen het woordje ‘ik’. Dan denk ik echt; waar doe ik het voor! Het kan soms heel erg demotiverend werken, maar de momenten waarop een gesprek wel goed gaat zijn er natuurlijk ook. Zo kan ik al aardig gezellig kletsen met een aantal buren en onze hulp. Ik kan me prima verstaanbaar maken in de winkel of op de markt of als ik de weg wil weten. Over koetjes en kalfjes praten kan ook, als ik tenminste weet waar het onderwerp over gaat. Als iemand van de hak op de tak van onderwerp verandert, snap ik er niet zoveel van. Ach we blijven doorgaan en we blijven leren, 4 maanden is immers nog niet zo lang ;)…

Mijn rug..
De afgelopen tijd heb ik veel rugpijn gehad. Door het vele zitten op de grond had ik een zéér pijnlijk SI-gewricht en helaas ook een piriformis syndroom, waardoor ook veel pijn in mijn been. Het was echt onmogelijk voor me om op de grond te zitten en zelfs ’s nachts sliep ik slecht. Meestal lukt het me wel om met oefeningen de pijn onder controle te krijgen, maar deze keer helaas niet. Ik ben twee keer naar de Indonesische fysio geweest, wat een hele culturele ervaring op zich was. Ik kreeg van tevoren een naam van een fysio door, omdat de kwaliteit van alle fysio’s niet zo erg zijn gewaarborgd en deze fysio wel een goede reputatie had. Hij hielp me inderdaad goed. Met de meest bijzondere apparaten, dat wel (zie foto). Maar aan het eind heeft de fysio mijn spieren even flink aangepakt met rekoefeningen. Ik kon het wel uitgillen maar het hielp me enorm. Aangezien een week later de pijn nog niet weg was, ben ik weer gegaan. Dit keer was de fysio er niet en hij zou ook niet komen gedurende de week. Omdat ik al eerder achter het net had gevist, besloot ik om te wachten op een behandeling van een andere fysio. Dit was inderdaad een andere ervaring, waar ik ook wat minder aan had helaas. Dus ben ik verder gegaan met mijn eigen oefeningen, cure-tape en: cabe pleisters (oftewel peperpleisters). Dit is echt geniaal, je plakt een pleister op de pijnlijke plek en het wordt én blijft circa 2 dagen lang warm (gebaseerd op pepers en dus een ‘natuurlijk’ product). Helaas is het nog steeds niet over, maar kan ik inmiddels wel weer een aantal uren op de grond zitten.

Ik ben bang alleen!
Op de een of andere manier was ik de afgelopen weken ook een beetje bang om dingen in mijn eentje te ondernemen. In de eerste instantie door de soms overwelmende situaties als mensen foto’s van je willen, maar ook vond ik het een beetje eng om alleen naar de buurvrouw te gaan voor therapie of alleen naar het ziekenhuis voor de fysiotherapie. Maar inmiddels gaat het al een stuk beter! Ik ben voor het eerst alleen naar de buurvrouw geweest voor therapie en het ging prima

This is fun!
Dat ging geregeld door mijn gedachten de afgelopen weken. Omdat er veel feestdagen in de maand mei waren hadden we dagen vrij om leuke dingen te doen samen met onze Indonesische vrienden. Zo zijn we naar een waterpark geweest, wezen bowlen, karaoke, window shopping in de shopping mall, naar een olifantenreservaat geweest en hadden we EC got talent in de Engelse Club (Demi werd eerste!).

Een besnijdenis.. really?!
We werden afgelopen zaterdag uitgenodigd voor een feestje. Toen ik vroeg wat voor een feestje, bleek het om een besnijdenisfeest te gaan. Joepie. Ik had de meest vreemde scenario’s al in mijn hoofd gehaald, maar gelukkig op de dag van het feest zelf had de besnijdenis nog niet plaatsgevonden. Dat zou pas een dag later gebeuren. Dus op de dag zelf was het nog veel fun :).. We kwamen aan en natuurlijk werd me 100 x eten aangeboden. Als ik dat had geweten had ik niet stevig ontbeten. Hierna werd er gebeden en daarna was er een soort ritueel. De desbetreffende jongen werd op een soort ‘nep-paard’ gezet, versierd met veel bling-bling en daarna liepen we een rondje door de buurt terwijl de jongen op dat paard gedragen werd (zie foto). Daarnaast werd er traditionele muziek gemaakt. Na deze happening was het etenstijd! En na het eten ga je uiteraard weer naar huis. Zo gaat dat hier. Het was in ieder geval best interessant om een keer mee te maken.

And fun isn’t over..

Natuurlijk niet, want wat ook door mijn gedachten ging is de aankomende vakantie! Morgen vertrekken we voor een vakantie naar Thailand. Eerst Zuid-Thailand aan het strand en vervolgens nog een paar dagen in Noord-Thailand. Daarna moeten we weer naar Singapore voor het visum. Ik kijk er enorm naar uit…en natuurlijk komt er een verhaaltje over alle belevenissen.

Sampai jumpa lagi!