Toen we terugkwamen uit Thailand was het vastenmaand. Dit duurde nog 10 dagen voordat het Suikerfeest begon en aansluitend aan het Suikerfeest hebben de mensen hier vakantie. De vastenmaand was een bijzondere ervaring. Het was saai maar ook leuk tegelijkertijd. Overdag was er echt niets te doen hier. Ik heb geregeld geroepen: ik verveel me!! Alle restaurantjes, warungs, en veel winkels waren gesloten. Mensen waren nergens te bekennen, omdat ze vaak lagen te slapen in de middag. De taallessen gingen niet door, mijn vrienden waren te moe om gezellig te zijn en zelfs in het dorpje lag iedereen te slapen en waren we al gauw klaar met onze ronde.

Aan het einde van de dag, rond een uurtje of half 5 in de middag, begon het weer een beetje te leven. En dat was het leuke gedeelte! Anders dan normaal verkopen mensen de lekkerste snoeperijen aan de kant van de weg. Het was altijd een uitje om rond half 5 even langs onze straat te lopen met al die nieuwe warungs met interessante hapjes en lekker fruitshakes! We werden ook een aantal keren uitgenodigd om samen met vrienden naar een restaurant te gaan om daar het vasten te breken (oftewel wachten tot de zon onder gaat, en dan lekker eten samen!). Dat was zeker een hoogtepunt.

De avond voor het Suikerfeest was er vuurwerk en waren er veel mensen op straat. De dagen erna stonden in het teken van bezoekjes aan buren, teveel zoet eten (de naam Suikerfeest doet zijn eer aan) en vooral gezelligheid. Het is in deze tijd behoorlijk druk, maar na enkele dagen begon de stad leeg te stromen. Bijna iedereen gaat namelijk in deze vakantieperiode naar hun oorspronkelijke dorp om familie te bezoeken. Het was dus veel te saai om te blijven. Alles winkels waren gesloten, geen taallessen, geen bezoeken aan het dorp tijdens de vakantieperiode.. Het was dan ook fijn dat we uitgenodigd werden door de studenten van de Engelse Club om een reisje te maken naar de westkust.

Al gauw leidde de hele voorbereiding tot een beetje (boel) frustratie voor me. We zouden namelijk voor 2 nachtjes gaan. Het zou 10 uur rijden zijn naar de kust (wat dus uiteindelijk neerkwam op 15 uur).. dus twee nachtjes leek me het minimale om te blijven. Al gauw hoorden we van iemand anders dat het plan was gewijzigd en dat we één nachtje zouden blijven. Op maandag was het nog steeds niet duidelijk of we dinsdag of woensdag zouden vertrekken en wie er mee zouden gaan, wie er zou rijden en welke auto’s beschikbaar waren.

Uiteindelijk, na vele discussies (en een Yessica die denkt: ‘please kunnen we een besluit nemen!!’) vertrokken we rond 18:00u op woensdag vanaf ons huis. We zouden één nachtje overnachten en dan weer teruggaan. Nature here we come! We waren blij dat een vriend van onze taallerares een chauffeur was en dus zeer kundig was op de Indonesische weg. Ik hoef jullie vast niet uit te leggen dat het een lange rit was. Veel hobbels in de weg en slingerwegen. Er was zelfs nog een ongeluk gebeurd; iemand die het ravijn in was gereden met zijn motor. De rillingen liepen over mijn rug! Rond 4 uur ’s nachts arriveerden we in de kustplaats en besloten we om even uit te rusten. Helaas parkeerden mijn lieve vrienden op een parkeerplaats van de moskee, en de eerste oproep voor gebed begint rond 05:00u. Maar goed, ik kon dus nog wel even een uurtje slaap pakken voordat ik de auto uit werd geblazen door de speakers van de moskee. Vooral het ‘hangen’ en het langzame vermoeide me nogal… Ik ben meer van ‘zo snel mogelijk van A naar B en dan genieten’, maar de Indonesiërs houden erg van het proces en nemen enorm veel tijd voor het reisje en het van A naar B gaan. Uiteindelijk moesten we nog 1,5 uur rijden over een zeer slecht wegdek en toen kwamen we rond 10 uur ’s ochtends aan in het vissersdorpje. Nog even met een bootje en toen kwamen we op dit prachtige eiland aan: Pasumpahan. Wauw. Paradijs.

We vonden een plekje aan het water, onder de bomen. We hadden 3 tenten mee en een zeil. Al gauw plofte ik lekker neer op het zeil en genoot ik van de frisse lucht, de zee, de wind en een beetje slaap. Later op de middag was het eb en liepen we een stukje rond het eiland. Het was echt een mooi plek en gezellig met elkaar! ’s Avonds na het eten was ik helemaal op, dus ging ik slapen. Eerst op het zeil (de tent was veel te warm), maar nadat ik ongeveer 15 muggenbulten had ben ik toch maar de tent in gegaan. Er waren behalve een douche en een toilet niet veel faciliteiten op het eiland. Het was heel bijzonder om hier te slapen, een soort van expeditie robinson: geen hotels, restaurantjes of iets dergelijks.. maar wél een tent en tandenborstel!

De volgende morgen was tevens de morgen waarop we weer zouden vertrekken. Ik douchte nog even in de zee (dat is best lastig trouwens). Tentje weer inpakken, ontbijten met noodles en om 10 uur gingen we weer met het bootje. Onze groep splitste zich op, omdat de helft nog graag wilde badderen in de rivier en nog een aantal mensen wilde bezoeken. Onze chauffeur moest echter werken ’s avonds, dus wij gingen meteen terug. Hier was ik ook wel blij om. We waren nu nog met zijn 5-en over (op het eiland waren we met ca. 17 mensen). We stopten onderweg nog bij een waterval en we aten gegrilde mais aan de kant van de weg. Het was een lange rit. Vooral omdat we een file probeerden te ontwijken en zodoende de weg een beetje kwijt raakten. We kwamen pas na 11 uur ’s avonds weer thuis. Het was echt een bijzondere reis. Echt op zijn Indonesisch. Voor hen is het normaal om zo kort ergens naar toe te gaan. Nederlanders kunnen zich toch amper voorstellen dat ze (bij wijze van) voor 1 nachtje slapen naar Italië rijden en weer terug. Ik moet zeggen dat, ondanks alle vermoeidheid, de schoonheid van het eiland de reis zeker de moeite waard heeft gemaakt. Het was leuk om dat samen met deze mensen te mogen beleven.