Elke week ga ik naar het dorpje ongeveer 45 minuten van de grote stad vandaan. Ondanks dat het niet ver van de grote stad is, zijn de verschillen erg groot. Sommige mensen in het dorp zijn nog nooit hun dorp uit geweest, vrezen voor de grote stad en kennis over hygiëne of gezondheid is erg nihil. De gewoonte was altijd dat wij het dorpje rondliepen en dan werden we vanzelf bij mensen binnengeroepen, als er iemand ziek is of iemand zijn bloeddruk wil controleren. Als we dan ergens bij mensen thuis zitten, komen er buren langs die ook klachten hebben en zo maken we twee keer per week een rondje (die de hele dag duurt). Sinds twee weken geleden hebben de verpleegkundigen besloten om gebruik te maken van het gezondheidscentrum in het dorp. Dit pand stond zo goed als leeg, terwijl het echt heel ruim en mooi is. Er staat zelfs een behandeltafel. Ik kwam hier een ruime maand geleden achter en vond het meteen jammer dat we er geen gebruik van maakten. Ik kon mijn geluk dus niet op toen ik hoorde dat we ons in het gezondheidscentrum zouden vestigen, om mensen te stimuleren bij ons te komen zodat ze actiever met hun gezondheid bezig zijn. Het was een proef, want we hadden geen idee of het plan zou lukken (zouden er überhaupt mensen komen?). Maar het was twee weken geleden al een groot succes. Ook vorige week liep goed door. Af en toe gingen we naar iemands huis, als degene te ziek was om te lopen of om op bezoek te gaan bij een pasgeboren baby, maar voor de rest kwamen alle mensen naar het gezondheidscentrum.

Vorige week was het een bijzondere week in het dorp. Al weken wordt deze provincie geteisterd door erge smog door bosbranden. Weliswaar doordat bossen plat worden gebrand om vervolgens plantages te maken, maar door de droogte hebben ze ook nog eens moeite om de branden onder controle te houden. De lucht is volgens de internationale normen ‘gevaarlijk’. Een waarde boven 300 is gevaarlijk. Op één dag was de waarde in deze stad boven de 1000!! Het is dan ook een beetje jammer dat 9 van de 10 mensen geen goed geïsoleerd huis hebben. In Indonesië hebben namelijk vele huizen gaten bovenin de muren om de warmte eruit te laten gaan of bestaat een huis alleen uit cement en golfplaten (en complete gaten tussen de muur en het dak) . Helaas voor velen kwam er dus rook naar binnen. Zo was ons huis dus ook vol met rook. Er hing voortdurend een rookwalm door de straten, de zon hadden we al een enkele tijd niet meer gezien en de geur van de lucht was gewoon smerig. Een beetje te vergelijken met een verjaardagsfeest in Nederland in hartje winter; alle ramen potdicht en minstens 10 gasten die een sigaretje aan het roken zijn. Zo ruikt het hier ongeveer op straat. Vooral ’s nachts komt de rook omlaag, dus is het voor vele mensen moeilijk om te slapen. Kinderen gaan niet naar school, vliegtuigen kunnen niet stijgen of landen en er zijn héél veel mensen met gezondheidsklachten.

Vorige week dinsdag ging ik samen met de verpleegkundige naar het dorp, op de motor. Ongelofelijk om te zien dat de bouwvakkers en vele mensen die op de motor rijden géén mondkapje dragen! In het dorp heb ik geen één persoon gezien met een mondkapje (laat staan met juiste filter), terwijl de rook nog iets erger was dan in de stad. Hoe dan ook, we liepen naar het gezondheidscentrum en vervolgden in ons ritme van de dag. Omdat het zo’n succes was geweest met het gezondheidscentrum werd het tijd om het pand een beetje op te fleuren. In de middag kwamen er allerlei posters met voorlichting over van alles en nog wat. Zo hing er ook een poster met de gevaren van roken (absoluut veel beleefder dan die teksten op de sigarettenpakjes in Nederland). Nu ben ik al aardig wat gewend in het dorp (zo kwam er eens een man al rokend naar de verpleegkundige toe om te vragen of zij zijn bloeddruk kon opmeten… werkelijk!), maar deze dag spande voor mij de kroon. Ik zat eigenlijk al op hete kolen (lekker toepasselijk in het verhaal, gnif) om naar huis te gaan, aangezien mijn keel al begon te branden en ik het benauwd kreeg, toen er een man het gezondheidscentrum binnen kwam. Hij wilde zijn bloeddruk laten meten. Nadat zijn bloeddruk gemeten was, ging hij op een bankje zitten en stak hij een sigaretje op. In het gezondheidscentrum nota bene! Daar hing de prachtige, beleefde posters over de gevaren van roken. Een gevoel van verontwaardiging ging door me heen, maar ik vond ook wel weer een beetje grappig! Ik dacht echt bij mezelf: ‘Ga lekker buiten staan, dan hoef je niet eens een sigaret op te steken; gewoon 10 keer lekker diep inademen!’. Maar dat zei ik natuurlijk niet. Dus pakte ik beleefd mijn maskertje met filter en kreeg ik alsnog frisse lucht. Zo maken we elke week weer wat mee!

Gelukkig is het de afgelopen dagen iets beter, we zagen eergisteren weliswaar de zon weer even! Gisteravond heeft het bijna de hele avond geregend, wat erg fijn was! Helaas komt de rookgeur elke avond weer de kamer binnen, maar het is fijn om te weten dat de kwaliteit van de lucht een stuk beter is. Hopelijk is met de regenbui van gisteren het regenseizoen officieel geopend!