Half oktober was er wederom een feestdag in Indonesië. Dit keer geen spelletjes in de buurt, maar wel een vrije dag. Ik besloot om mee te gaan met een teamgenoot naar een dorp 4 uur rijden verderop. Daar woont een oma (elke oude vrouw wordt hier ‘oma’ genoemd, dus in het verhaal noem ik haar ook oma

..), die goed bevriend is met mijn teamgenoot. Het leek me altijd al een goede ervaring om eens in het echte gezinsleven in Indonesië mee te draaien en dit was een uitgelegen kans! Oma vond het hartstikke leuk als we zouden komen en we mochten uiteraard een nachtje blijven slapen. Uiteindelijk met twee teamgenoten en een goede vriendin reden we naar het dorpje.

De reis naar het dorp was al een hele belevenis op zich. Eerst een file, aangezien er wegwerkzaamheden waren. Deze werkzaamheden waren écht nodig, want er zaten soms gaten van zo’n 30 cm in het wegdek. Het was dus flink hobbelig. Verder reden we enkele uren langs de palmolie plantages. Dit vond ik best pijnlijk om te zien. Ik denk dat we zeker zo’n 2 uur langs deze plantages reden en tot in de verste verte zagen we alleen maar deze palmolie bomen. Ik kan ze eigenlijk niet zo goed zien, aangezien ze een beetje de boosdoener zijn van alle smog in Indonesië. Uiteindelijk zijn mensen de boosdoeners natuurlijk, zij branden immers prachtige jungle plat om daar vervolgens de palmolie plantages te starten. Het was pijnlijk om te zien hoe groot en uitgestrekt de jungle vroeger moet zijn geweest en wat ervoor in de plaats is gekomen. En dat er nog steeds jungle wordt platgebrand op een prachtig eiland waar zelfs nog tijgers en orang oetangs leven.

Maar goed, na een kleine 4 uur kwamen we in het dorpje aan. Het was héérlijk om even te ontsnappen aan de smog, want in het dorpje scheen de zon! Uiteraard het eerste wat we deden toen we aankwamen was eten. Oma blijkt een uitstekende kok en had onze maaltijd al voor ons voorbereid. We moesten eten voordat we maar ook aan iets anders mochten beginnen. Alle familieleden vonden het helemaal geweldig dat we gekomen waren. Na het eten vroeg de kleindochter van oma dan ook of we een wandeling door het dorp wilden maken om haar (nieuwe) huis te bekijken. Dit was (bleek achteraf) helemaal aan de andere kant van het dorp, dus onderweg stopten we nog bij andere familieleden en na 2 uur wandelen / stoppen / kletsen kwamen we eindelijk aan bij haar huisje. Het begon inmiddels te stortregenen en dus zaten we daar voorlopig nog even. De mensen waren allemaal erg vriendelijk en boden ons natuurlijk allemaal drinken en lekkers aan. Omdat het bleef regenen leek het er even op dat we zouden overnachten in het huisje van de kleindochter van oma, dus ik maakte het me maar gemakkelijker. We beginnen goed te integreren in de Aziatische cultuur (zie foto).

Nadat het donker was leek het ons toch wel verstandig om naar oma’s huis te gaan, ondanks dat het nog steeds regende. We hadden haar namelijk nog amper echt gesproken. Een teamgenoot ging op de brommer mee naar oma’s huis om daar de auto op te halen om vervolgens ons weer op te halen. Dus een half uurtje later zaten we bij oma. Eerst lekker douchen (met water uit een grote ton en een waterschep) en daarna weer eten. Oma heeft ook al tijden last van haar nek en leek het wel fijn om een massage te krijgen. Dus ’s avonds heb ik ook nog even mijn handen uit de mouwen gestoken en oma gemasseerd. Het was een gezellige avond met oma, haar zoon en schoondochter en ons clubje. Echt zoals het thuis zou zijn. Thee drinken, kletsen en dan op tijd slapen. Het leven van een Indonesiër betekent namelijk vroeg op staan.

En dat was precies wat het was. Om 5 uur ’s ochtends was ik klaarwakker. Om 6 uur gedoucht en al en om half 7 had ik mijn ontbijt al achter de kiezen. Nadat we de ochtend met oma hadden doorgebracht, geknikkerd hadden met de kleinzoon, de nodige foto’s geschoten hadden en een vervroegde lunch achter de kiezen hadden (want oma kon ons niet met een ‘lege’ maag laten vertrekken), vertrokken we naar een stad dichtbij. Hier staat het paleis van de voormalige Sultan. Omdat de laatste Sultan geen nageslacht heeft gekregen is er geen Sultan meer en is het paleis nu een museum. Wel een kijkje waard dus. Het grappige was dat de Sultan het goed met de Nederlanders kon vinden, tot ergernis van de lokale bevolking omdat zo goed als iedereen onafhankelijk wilde zijn. Velen denken dan ook dat de Sultan kindloos is gebleven als straf omdat hij het zo goed met de Nederlanders kon vinden.

In het paleis vonden we dan meerdere portretten van ons Koninklijke huis. De gids (niet dat we om een gids hadden gevraagd, maar hij kwam ons vrijwillig rondleiden) wilde graag een foto met mij en een portret van Koningin Emma (of Wilhelmina? Geen idee….).. Tuurlijk even lachen op de foto..

Na het bezoekje aan het paleis gingen we richting huis. We stopten nog even bij ‘China town’ met allerlei gekleurde huisjes (zie grote foto bovenaan) en we vonden een verkorte route naar huis. We hadden een uurtje afgesneden dus vermaakten we ons in de ‘gewonnen’ tijd nog even op een marktje. Moe maar voldaan kwamen we ’s avonds aan in ons eigen huisje. En uiteraard keken we terug op een geweldige ervaring, leerzaam en gezellig!